Mocne uderzenie dymu, który łączy się silnym i przyjemnym finiszem za pośrednictwem wyraźnie wyczuwalnej pieprzności. W tym wypadku nie jest to jednak oznaka młodego wieku whisky, jak w przypadku Bowmore albo Laddie z tego przeglądu. Pieprzność jest tutaj całkowicie pod kontrolą i jest po prostu wpisana w charakter tej whisky. W zrównoważony sposób przechodzi ona w przyjemny, silnie torfowy finisz, który trawa długo. Bez wątpienia butelkowanie Ardbega w mocy 46% ABV (a nie 40%, jak w większości podstawowych wersji whisky śodowej) jest zabiegiem korzystnym. Ardbeg to świetna whisky, ale w mojej ocenie wersja, którą dzisiaj pije nie zasługuje na miano królowej. Z silnych torfiaków w wersjach podstawowych większą kompleksowość zapewni Lagavulin, a mocniejszego kopa torfu daLaphroaig.